Babamın rafı

Orhan Pamuk’a Nobel Edebiyat Ödülü verilmesi sanırım herkesi (!) çok sevindirmiştir, özellikle de kendisine “Türk” dendiğinde tüyleri diken diken olanlar (!) başta olmak üzere tabi. 

M. Kemal AYÇİÇEK

Biliyorum, şimdi o kendini olduğu sandığını sananlar gerçekte kızıyorlardır ama  buna gerek var  ki? Neden pay almasınlar Orhan Pamuk’un Nobel Ödülü alıyor olmasına, gerçekten kızılabilir mi? İstesek de istemesek de, sevsek de sevmesek de Orhan Pamuk, Tüm Dünya’da “Türklerin yazdıkları sadece kendileri için değildir?” demiyor mu? Bu da bize birer Türk vatandaşı olarak gurur veremez mi?Orhan Pamuk’un törendeki  “babamın bavulu” konuşması, bana babamın rafı’nı hatırlattı. Şimdiki gibi değildi, kitaplar ahşap evlerde raflara konur, raflar birer kütüphane gibi kullanılırdı. Dolaplar yoktu, o raflardı kitapların yeri..Bende okuma yazmaya başladığımdan itibaren başkalarının okuduğu, okumadığı, bulduğum ne varsa ondan  yararlanma, bir fikir alma amacıyla karıştırırdım sağı solu. Öyle bir günlerimdeydim yine sanırım ve babamın rafının önündeydim. Eski ama deri kaplı değerli olduğuna inandıklarımın arasında gezinirken birini elime aldım. Karıştırırken kitap arasında solmuş sararmış bir kağıt buldum, saman kağıdı gibi bir şeydi. Onda dedemin el yazısıyla notları gördüm, baktım baktım ama nafile anlayamadım.Neden anlayamadığımı kendime sordum, sonra herhalde henüz daha öğrenemediklerim var dedim kendime, ikna ettim kendimi sonra öğrendiğimde bakarım dedim. Sonra sonra ama her rafın başına gidişimde hep o notu düşündüm ama bir türlü ne olduğunu anlayamadım. Kitaptan etkilenmişlik mi, yoksa önemli bir anı mı neydi hala bilmiyorum. Sonra o raftaki kitapları benim anlayamayacağıma kanaat getirdim. Çünkü onlar hep eski Türkçeydi. Yazım dili farklıydı. Madem  harf inkılabı yapılmıştı o zaman acaba tüm eserler, aynı anda Latince harfler kullanılarak basılamaz mıydı diye düşündüm. Devlet, yok edici mi olmalıdır. Nesiller arasındaki bağı koparırken çok mu gaddar olunmalıdır, öyle mi olmalıydı? Onca eski eserin şuan kaçı günümüz alfabesine uygun olarak basılmıştır, sansürlenmeden basılabilmiş midir? Sanmıyorum, sanamıyorum.

Adam Rusya’nın Abhazya’sın dan Türkiye’ye okumaya geliyor ve dört yabancı dil biliyor, “beşinciyi de öğreneceğim” diyor, daha 21 yaşındayken ama biz bir dili, kendi dilimizi dahi henüz tam olarak bilemiyoruz? Bu nasıl bir kültür anlayışıdır böyle, bu nasıl bir eğitim sistemidir? Böyle nesil mi yetiştirilir? Ama işte bu sistemde bir Orhan Pamuk çıkıp, babasının bavulu’ndan aldığı ilhamla Nobel Edebiyat ödülü alabiliyor ve biz buna sevinemiyoruz. Gerekçemiz, Orhan Pamuk’un Ermenilerle ilgili bir söylemi. Saçma değil mi bu gerekçemiz? Hep aynı bakış açısıyla mı bakacağız  bayrağımıza, tek bir gözle bakılan bayrak nasıl bayraklaşabilir? Biz farklılıkları ne zaman kabul edip, yadsımadan, hoşgörüyle farklı fikirlere saygı duyacağız? Duymamalı mıyız?

Böyle bir ülkede dayatılanları okuyarak , dayatılanları fikir diye dillendirerek  güya adam olmaya çalışıyoruz sonrada Cumhurbaşkanımız sayın Necdet Sezer, “laiklik adam olmaktır” diye adamlığımızı bile bize bir dayatma üzerinden öğretme çabasına giriyor. Yok böyle bir eğitim, yok böyle bir kültür anlayışı, kabullenemiyorum. Dayatılan kültürden nefret ediyorum. Oysa insan da tıpkı arı gibidir ve tüm dünyadaki insanlar da birer çiçek gibidir, Tüm insanlar, her bir başka insandan bir şeyler öğrenir ve de gelişiminde bir yeri vardır, olmalıdır. Dünya, globalleşiyorken, alt yapılarını, insanlarını Dünya insanı gibi yetiştirirken, Biz Türkiye’de maalesef sadece ve sadece Türkiye insanı, yani ülke insanı yetiştirmekle uğraştık Aslında Dünya, Türkiye değilken bize Dünya Türkiye gibi gösterilerek, sınırlı sorumlu

kamyoncular kooperatifi mantığı ile sadece “yurdum insanı” edilmeye çalışıldık. Yazık, gerçekten çok yazık. İşte bu minvalden yola çıkarak Orhan Pamuk’un aldığı Edebiyat ödülünü çok çok önemsiyor ve  bu yazarımızı canı gönülden kutluyorum. Umarım bu ödül, ülkemizin  eğitim ve kültür alanında Dünya insanlığına katkı sağlar düzeye erişmesine vesile olur. Kalın sağlıcakla.